Przeglądasz kategorię:

Sacrum i Profanum

„Kierunek: Noc”, S01 (2020) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum 4 maja 2020

Netflix ostatnimi czasy stał się synonimem słowa „przeciętność”, nie dostarczył bowiem widzom żadnego nowego, naprawdę dobrego serialu; oczywiście, niepowodzenia w serialach odbija sobie w produkcjach filmowych, z których nie jedna już zgarnęła szereg nagród, z Oscarami włącznie. Wielkie czerwone „N” owe braki stara się ostatnimi czasy nadrabiać swoimi produkcjami oryginalnymi rodem z Europy. Recenzowany tutaj „Kierunek: Noc” (Into the Night) jest tego znakomitym przykładem, ale, choć jest to produkcja belgijska, zaskakująco mało tutaj Belgii i Belgów samych w sobie, a…

Przejdź do pełnego tekstu

„Freud” (2020) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum 14 kwietnia 2020

Osoba wiedziona li tylko tytułem recenzowanego serialu zapewne uznałaby go za biograficzną opowieść o ojcu psychoanalizy, a tym samym doskonały materiał na historię per se, mało jest bowiem rzeczy tak frapujących, tajemniczych i nieokiełznanych, jak ludzki umysł. Szybki rzut oka na opis w profilu produkcji na filmweb.pl jest niczym kuksaniec w szczepionkę naszych oczekiwań (lub przypuszczeń): „rozwiązując sprawy zaginięć i morderstw w XIX-wiecznym Wiedniu, młody Sigmund Freud razem z kobietą medium wplątuje się w okultystyczny spisek.”. Zatem zapomnijcie, moi Drodzy,…

Przejdź do pełnego tekstu

„GRIS” (2018) | Recenzja

Gry wideo Sacrum i Profanum 29 marca 2020

Gdybym miał odgadywać symbolikę „GRIS”, wskazałbym na opowieść o zdekompletowanym świecie, w którym, zagubieni, poszukujemy „drugiego”: albo bliską nam osobę, albo osobę w ogóle, albo nawet Boga. Nie jestem jednak pewien, czy chcę tę symbolikę tak nachalnie odsłaniać; historia z „GRIS”, choć nie jest narracyjnym majstersztykiem, żyje swoim własnym życiem, jako fantazyjna opowieść drogi, w której główna bohaterka przemierza tajemniczy, niejednokrotnie złowrogi świat, by na końcu spotkać się – no właśnie – z kimś albo z czymś. Anturaż, w jakim…

Przejdź do pełnego tekstu

„Mój Michael” – Amos Oz (1968) | Wrażenia

Książki Sacrum i Profanum 16 marca 2020

Jerozolima jest labiryntem przeszłości. Miejscem początku i końca, styczną światów porozbijanych przez wojny; tyglem kultur, o którym już dawno zapomnieliśmy. Jerozolima jest w powieści Amosa Oza trzecim głównym bohaterem, obok Michaela i Chany. Muszę oddać Ozowi, że był cholernie odważnym człowiekiem, prowadząc narrację z perspektywy kobiety – „Mojego Michaela” ukończył w wieku 28 lat, choć był wtedy już w siedmioletnim związku małżeńskim (z którego zresztą miał troje dzieci, sprawa raczej rzadka wśród pisarzy), toteż mógł mieć ułatwione zadanie, tworząc dzieło…

Przejdź do pełnego tekstu

„Nowa Antologia Osobista” – J. L. Borges (1968) | Wrażenia

Książki Sacrum i Profanum 23 lutego 2020

Czy jaśnie wielmożny J.J. Borges miał kiedykolwiek styczność z twórczością Schulza? Pytanie wymagające odpowiedzi, pytanie, które nie zadowoli się jednobrzmiącą odpowiedzią. Na kanwie rozpoczętego wątku – mam przed sobą Nową antologię osobistą, w zasadzie Antologię osobistą – wyraz „nowa” stanowi bowiem pewnego rodzaju furtkę dla świeżych tłumaczeń starych tekstów i ewentualnych korekt wydania starszego. Wydawnictwo Literackie uraczyło czytelników przyzwyczajonych do Borgesa w edycji Pruszyńskiego książką wydaną zgrabnie, acz nie porywająco – brakuje listków, prześwity i krój niektórych czcionek także pozostawiają…

Przejdź do pełnego tekstu

„Podróż Ludzi Księgi” – Olga Tokarczuk (1993) | Wrażenia

Książki Sacrum i Profanum 23 lutego 2020

Kiedy wyczytałem, że akcja debiutanckiej książki Tokarczuk rozgrywa się pod koniec XVII wieku, by odciąć się od rozpraszających dźwięków otoczenia i zatopić w kompletacyjnej lekturze, słuchałem w tle Koncerty na dwa klawesyny Jana Sebastiana Bacha; dzieła Bacha – w stosunku do czasu akcji Podróży… miały dopiero rozbłysnąć pełnym blaskiem, a chronologicznie trafniejszym wyborem dla muzyki tła byłby – być może – Monteverdi, ale wybrałem pierwsze lepsze nagranie, które wyświetliło mi się na ekranie mojego telefonu, i wraz ze strumieniem dźwięków…

Przejdź do pełnego tekstu

„1917” (2019) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum 29 stycznia 2020

Najnowszy film Sama Mendesa, jest jak synkretyzm ostatnich dwóch dekad kina wojennego; pobrzmiewa tam walka z wrogiem absolutnym – czasem („Dunkierka” Nolana), jest godna Odysei wyprawa , która wydaje się wręcz alogiczna („Szeregowiec Rayan”), są też rozważania o naturze wojny („Cienka czerwona linia”). Nie można jednak uznać „1917” za dzieła wtórnego. W wielu elementach i na wielu płaszczyznach jego fabuła, realizacja i przekaz „odrywają się” od znanych pierwowzorów, zajmując odrębne miejsce w pierwszym rzędzie przedstawicieli wojennego kina. Nie jest to…

Przejdź do pełnego tekstu