Książki

„Dom na nadbrzeżu”, to słynny budynek mieszkalny położony niemal w centrum Moskwy, którego budowę zakończono w 1931 roku, i który przeznaczony był dla radzieckich elit. Dom ten stał się słynny nie przez swoje luksusy czy projekt architektoniczny, lecz przez to, że relatywnie często dochodziło w nim do zmian lokatorskich. W latach 1932–1939 aresztowano ponad 700 mieszkańców tego domu, spośród których aż 300 zostało rozstrzelanych. Jurij Trifonow żył w Domu na nadbrzeżu właśnie w tych niepewnych latach, i choć jego „Dom…

Przejdź do pełnego tekstu

Początek XX wieku, Breslau; Erna Eltzner, młoda dziewczyna u początku kobiecości zaczyna przejawiać umiejętności mediumiczne; jej matka w porozumieniu z przyjacielem rodziny Eltznerów (a nader wszystko przyjacielem matki), Walterem Frommerem, zaczyna organizować seanse spirytystyczne, na których pojawia się starzejący się lekarz, dr Löwe, dopiero co owdowiała Pani Schatzmann, jej syn Artur, student zainteresowany psychiatrią, a później także wiele innych osób. Początki opowieści, to spokojne, może nawet i mozolne wprowadzanie czytelnika w świat i życiorysy poszczególnych bohaterów, być może trochę pokrętne,…

Przejdź do pełnego tekstu

Jerozolima jest labiryntem przeszłości. Miejscem początku i końca, styczną światów porozbijanych przez wojny; tyglem kultur, o którym już dawno zapomnieliśmy. Jerozolima jest w powieści Amosa Oza trzecim głównym bohaterem, obok Michaela i Chany. Muszę oddać Ozowi, że był cholernie odważnym człowiekiem, prowadząc narrację z perspektywy kobiety – „Mojego Michaela” ukończył w wieku 28 lat, choć był wtedy już w siedmioletnim związku małżeńskim (z którego zresztą miał troje dzieci, sprawa raczej rzadka wśród pisarzy), toteż mógł mieć ułatwione zadanie, tworząc dzieło…

Przejdź do pełnego tekstu

Czy jaśnie wielmożny J.J. Borges miał kiedykolwiek styczność z twórczością Schulza? Pytanie wymagające odpowiedzi, pytanie, które nie zadowoli się jednobrzmiącą odpowiedzią. Na kanwie rozpoczętego wątku – mam przed sobą Nową antologię osobistą, w zasadzie Antologię osobistą – wyraz „nowa” stanowi bowiem pewnego rodzaju furtkę dla świeżych tłumaczeń starych tekstów i ewentualnych korekt wydania starszego. Wydawnictwo Literackie uraczyło czytelników przyzwyczajonych do Borgesa w edycji Pruszyńskiego książką wydaną zgrabnie, acz nie porywająco – brakuje listków, prześwity i krój niektórych czcionek także pozostawiają…

Przejdź do pełnego tekstu

Kiedy wyczytałem, że akcja debiutanckiej książki Tokarczuk rozgrywa się pod koniec XVII wieku, by odciąć się od rozpraszających dźwięków otoczenia i zatopić w kompletacyjnej lekturze, słuchałem w tle Koncerty na dwa klawesyny Jana Sebastiana Bacha; dzieła Bacha – w stosunku do czasu akcji Podróży… miały dopiero rozbłysnąć pełnym blaskiem, a chronologicznie trafniejszym wyborem dla muzyki tła byłby – być może – Monteverdi, ale wybrałem pierwsze lepsze nagranie, które wyświetliło mi się na ekranie mojego telefonu, i wraz ze strumieniem dźwięków…

Przejdź do pełnego tekstu