Przeglądasz teksty otagowane, jako:

Recenzje

„Ojciec” (2020) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

Ciężko polemizować z truizmem, że starość jest tyleż przerażająca, co oczywista. Z całym bagażem doświadczeń i wspomnień, przychodzi człowiekowi walczyć z coraz to większymi ograniczeniami, zarówno ciała, jak i umysłu. A w tle majaczy śmierć, coś pewnego, coś przerażającego, coś odwiecznego i odwiecznie nieznanego. Jest też starość walką z samotnością, bo nawet jeśli ma się to szczęście w postaci dzieci i wnuków bezinteresownie trwających gdzieś z boku, to brak rówieśników utrudnia zrozumienie, a uświadamia kres. O „Ojcu” Floriana Zellera myślałem…

Przejdź do pełnego tekstu

„Oslo, 31 sierpnia” (2011) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

„Oslo, 31 sierpnia” Joachima Triera, używając do tego wyjątkowo klasycznego języka, podejmuje problem zagubienia, tak znamienny dla naszych czasów; zagubienia, które ma niekiedy równie złożony charakter, jak miłość. Oto bowiem, mając zdrowie, wykształcenie, perspektywy i predyspozycje do zawodowych sukcesów, być może nawet talent, przechodzimy obok tych cech obojętnie, ponieważ c o ś nie pozwala cieszyć się życiem. Coś nie gra, coś nie pasuje. Jakby ktoś pozbawił nas zmysłu, a latami budowane postawy nie tylko okazywały się iluzją gotowego do życia…

Przejdź do pełnego tekstu

„Nie patrz w górę” (2021) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

„Nie patrz w górę” stał się w kręgach na poły inteligenckich (a czasami faktycznie w pełni inteligenckich)  małym hitem końca 2021 roku; rzut okiem na obsadę (DiCaprio, Streep, Lawrence, Blanchett, a nawet Paul Atryda Timothée Chalamet), faktycznie sugerował hit, podobnie jak sama tematyka: oto bowiem w kierunku Ziemi zmierza kometa o średnicy dziesięciu kilometrów, co w prostym rozrachunku oznacza tylko jedno: zagładę planety. Od razu przychodzi na myśl “Armageddon” z 1998 roku, ba, „Nie patrz w górę” nawet puszcza do niego…

Przejdź do pełnego tekstu

„Magnaci i Czarodzieje” (2021) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

Niewiele jest w dziejach kina produkcji, które niejako na nowo definiują gatunek, olśniewając widza czy to w aspekcie wizualnym, czy poprzez nieznane wcześniej zabiegi fabularne. Są to każdorazowo filmy – „pomniki”, do których odwołuje się przy recenzjach późniejszych filmów; przywołuje się pamiętne kadry, scenografię, dialogi i cały koncept artystyczny. Wątpię, żeby w przypadku „Magnatów i Czarodziei” było podobnie, ponieważ wątpię, by jakakolwiek inna produkcja była zdolna choćby w niewielkim stopniu dorównać temu arcydziełu. Już pierwsze, odczytane na początku filmu przez…

Przejdź do pełnego tekstu

„Cyberpunk 2077” (2021) | Recenzja

Gry wideo Sacrum i Profanum

Cesarz gier cRPG. Mesjasz gatunku. Gra – rewolucja, mająca zmieść z powierzchni ziemi wszystkie wydane do tej pory produkcje, a także leczyć śmiertelne choroby. Keanu Reeves na pokładzie, wielka gwiazda, może nawet największa, jaka do tej pory zdobyła się na tak duży udział w grze wideo. Wszystko to, co powyżej, było efektem ogromnego, marketingowego „hajpu”, ale również w pełni zrozumiałych oczekiwań: „Wiedźmin 3”, poprzednia produkcja CD Project RED, okazał się wybitnym połączeniem gier z otwartym światem i zamkniętych, korytarzowych produkcji,…

Przejdź do pełnego tekstu

„Ikaria XB 1” (1963) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

Pozwolę sobie na wstępie postawić dosyć ryzykowną tezę, która jednak stanowi trafne podsumowanie, czym jest „Ikaria XB 1”; w mojej ocenie to film stojący w rozkroku pomiędzy naiwnym, pretensjonalnym kinem s-f lat 50-tych i 60-tych, a kolosami dojrzałego kina tego gatunku w postaci „2001: Odyseja Kosmiczna” Kubricka, czy „Solaris” Tarkowskiego. „Ikaria XB 1” jest na ich tle dziełem zapomnianym; ta czechosłowacka produkcja sprzed niemal 70 lat bazuje na powieści Stanisława Lema „Obłok Magellana”, i momentami bywa równie nudna i przeciągnięta,…

Przejdź do pełnego tekstu

„Test pilota Pirxa” (1978) | Recenzja

Filmy i seriale Sacrum i Profanum

W 1977 roku swoją premierę miał IV epizod „Gwiezdnych Wojen” (chronologicznie pierwszy film całej sagi), rozdeptując niczym karaluchy niemal każde wcześniejsze kino s-f, przynajmniej w aspekcie zdjęć i efektów specjalnych, gdyż fabularnie nie było to wyszukane dzieło. Rok później powstała oryginalna „Battlestar Galactica”, także imponująca, ale bez tego efekciarskiego sznytu i dokładności w detalach, jakie zapamiętaliśmy z przygód Luka Skywalkera czy Hana Solo. Tylko dla porządku uzupełnię, że w 1979 roku wyszedł pierwszy „Obcy”. Kino s-f zaczynało nabierać kształtów, i…

Przejdź do pełnego tekstu